Ο φίλος και συνομιλητής μου είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους επαγγελματίες. Δικηγόρος διακεκριμένος, που τηρεί και την επαγγελματική δεοντολογία. Ξέρει πολλές ιστορίες. Και από το επάγγελμά του. και από την ίδια του τη ζωή.

Κυριακή βράδυ λοιπόν, για άλλα συναντηθήκαμε και άλλα τελικά συζητήσαμε. Κρατάω και δημοσιεύω κάποιες χρήσιμες πληροφορίες. Χωρίς τη συναίνεσή του, μάλλον.

Μου διηγήθηκε πως πήγαινε στο σχολείο εκείνα τα χρόνια. Τέλη δεκαετίας του ΄50 και μεγάλο κομμάτι της δεκαετίας του ΄60. Τρεισήμισι ώρες! Με τα πόδια! Κανένα μηχανοκίνητο μέσο στη διάθεσή του. ούτε για εκείνον ούτε για τα παιδιά της ηλικίας του. σε ένα χωριό των Χανίων. Ξεκινούσανε νύχτα για να πάνε στο σχολειό. Και σουρούπωνε όταν επέστρεφαν. Και επειδή τα σπίτια ήταν σπαρμένα σε μικρές- μικρές μαζώξεις ξεκινούσαν στην αρχή λίγα παιδιά ή και μόνα τους. και μετά ένα ποτάμι από παιδιά.

Οι διηγήσεις του με πολλά ευτράπελα και πολλές οδυνηρές εκπλήξεις κράτησαν πολύ. Και έγιναν αφορμή για να ανοίξει η κουβέντα.

Πόσο μακρινή είναι εκείνη η Κρήτη! Δεν αφορούσαν τα γεγονότα και οι καταστάσεις μόνο εκείνον. Σχεδόν όλα τα παιδιά κείνου του καιρού. Και όλοι τα κατάφεραν. Τουλάχιστον κάτι. Είναι, να το ξαναπώ, πολύ μακρινή εκείνη η Κρήτη. Και όλα τότε ήταν δύσκολα. Για το αγαθό της παιδείας που κατακτιόταν με πολλούς κόπους και πόνους. Για το αγαθό της παιδείας που σε έστελνε στην Αθήνα κάτω από άθλιες συνθήκες. Για τα όσα αγαθά που σήμερα απολαμβάνουμε έστω και κάτω από τις οδυνηρές συνθήκες της πιο βαθιάς δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης.

Θα ΄θέλα να τα ξέρουν αυτά τα πράγματα και αυτές τις αλήθειες οι νέες γενιές.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 4.3.2014